Hugs
רותי סלע
אוצרת: לאה מאואס (סלה-מנקה)
במסגרת פסטיבל הקולנוע ירושלים ופסטיבל מנופים
24.7.25-26.9.25
תערוכה זו נוצרה בעקבות רצונה של רותי סלע לחזור על פעולה מצולמת שלה בירושלים בשנת 1999. בעבודה המרכזית Hugs 2025 סלע משחזרת את עבודת הווידאו הראשונה שלה (Hugs, 1999), מיצג שבו האמנית משוטטת ברחובות ירושלים במטרה לאסוף חיבוקים מזרים. בעבודת הווידאו שצולמה, הפעם עם סאונד, חצי יובל לאחר מכן, האמנית מזמינה שוב לחיבוק ברחוב. דרך פעולה תמימה במהותה משתקפים שינויים רבים שעברו על ירושלים המערבית בעשרים וחמש שנה, על רחובותיה, על האנשים החיים בה, על היחס לטכנולוגיה ולצילום (בעידן של תיעוד מתמשך ובתוך מלחמת הדימויים הנוראה שהקצינה מאז השבעה באוקטובר), כשבסרט של סלע הסצנות משתהות בתוך הרגע, בשונה מהתזזית המאפיינת את המדיה החברתית. נוסף על כל אלו, משתקפים גם השינויים שעברו על האמנית עצמה.
רוב העבודות של רותי סלע הן מז׳אנר הווידאו הדוקומנטרי, בודקות וחושפות את הגבולות ויחסי הכוח בתוך המדיום. מצד אחד ישנה המודעות לנוכחות המצלמה, מצד אחר סלע מצליחה ליצור בתוך סיטואציות צילום מבוימות למחצה רגעים של אינטימיות אשר חושפים מידע רב על יחסים בין אנשים ועל החברה שבה היא פועלת, כשלרוב סלע בעמדת המצלמת ובו בזמן נוכחת, משתתפת ומקדמת את העלילה שמתפתחת מולה ויחד איתה.
ב-Hugs 2025 סלע נמצאת מול המצלמה כל הזמן ואינה אוחזת בה. היא ספק עצמה ספק דמות המבקשת חיבוק מהעוברים ושבים. פעולה זו יוצרת תמונה מורכבת של העיר ותושביה. ירושלים של 1999 וירושלים של 2025: אילו שינויים אנושיים וטכנולוגיים התחוללו, איך נוכחות המצלמה משפיעה ואילו שיחות מתנהלות ברגע קטן אך אינטימי זה בירושלים שנמצאת במלחמה בלתי נגמרת.
בתערוכה יוצגו גם שלוש עבודות וידאו קודמות: Hugs, עבודת הווידאו המקורית משנת 1999, שכאמור, צולמה גם היא ברחובות ירושלים, ללא סאונד. אין טקסט יש רק שפת גוף. Hugs #2, עבודת וידאו משנת 2017 שבה נראה בנה של האמנית מקבל חיבוקים ביום הולדתו בגן. הגננת ספק מבקשת ספק מורה לילדים להתחבק. הקצב והטון שהיא מכתיבה לא משאירים לשני הצדדים מקום לדחות את ההצעה. הקירבה כמוה כציווי ("יחד ננצח"); ועבודת הווידאו Therms and Conditions משנת 2022, בשיתוף עם מעין אמיר, המצולמת דרך כוונת תרמית של כלי נשק (Infrared Thermography), בניסיון לתעד עקבות של חום אנושי הנוצר על ידי חיכוך ידיים של זרים על גופן של האמניות המצולמות. הנשק והמצלמה הופכים אחד, אך הפעם הכוונת אינה משמשת כהכנה לנטילת חיים אלא לתיעוד רגע של קירבה בין זרים, מגע שהיה אסור בעת מגפת הקורונה.
מקבץ עבודות אלו בחלל של מעמותה מאפשר הרהור עדין על יחסים, מגע והסכמה, על יחסי כוח בין מצולם למצלמת, על חוסר אונים מול בחירה ועל מצב העניינים בחברה הישראלית בעשרים וחמש השנים האחרונות.
התערוכה בתמיכת קרן משפחת אוסטרובסקי, קרן אאוטסט, מפעל הפיס, מנהל התרבות ועיריית ירושלים
מרכז לאמנות ומחקר מעמותה | מנהלת אמנותית: לאה מאואס | מפיקה: נעמה מוקדי | מנהלת פרויקטים: אור מאי | אחראי חלל ועוזר הפקה: אור אלוני | הקמה: איתמר מבורך | עריכה לשונית: רונית רוזנטל | תרגום לערבית: אנוואר בן באדיס | עריכה באנגלית: ג׳ודית אפלטון | עיצוב גרפי: מאיה שלייפר
פתיחה: חמישי 24.7.2025, 19:30
שעות פתיחה: שלישי ורביעי 13:00 – 18:00, חמישי 12:00- 18:00, שישי 10:00- 14:00
נעילה: 26.9.2025
מידע על אירועים במהלך התערוכה יפורסם באתר מרכז מעמותה וברשתות החברתיות.
===
HUGS
روتي سيلَع
القَيِّمَة: ليئاه ماواس (سالا مانكا)
24.7.25-26.9.25
أُنشئ هذا المعرض استجابةً لرغبة روتي سيلع في تكرار مشهدٍ مصورٍ قامت به في القدس عام 1999. في العمل الرئيسي Hugs 2025، تُعيد سيلع إنتاج أول عمل فيديو لها (Hugs،1999)، وهو أداءٌ تتجول فيه الفنانة في شوارع القدس بهدف جمع عناق من الغرباء. في عمل الفيديو المُصوّر، هذه المرة بالصوت، بعد نصف قرن، تدعونا الفنانة مرةً أخرى إلى العناق في الشارع. تعكس طريقة العمل البريئة في جوهرها التغييرات العديدة التي طرأت على القدس الغربية خلال خمسة وعشرين عامًا، في شوارعها، وفي سكانها، وفي الموقف تجاه التكنولوجيا والتصوير الفوتوغرافي (في عصر التوثيق المستمر وفي خضم حرب الصور المروعة التي اشتدت منذ السابع من تشرين الأول أكتوبر)، بينما في فيلم سيلع، تبقى المشاهد في اللحظة، على عكس الجنون الذي يميز وسائل التواصل الاجتماعي. بالإضافة إلى كل هذا، تنعكس أيضًا التغييرات التي طرأت على الفنانة نفسها.
تندرج معظم أعمال روتي سيلع ضمن فئة الفيديو الوثائقي، حيث تستكشف وتكشف الحدود وعلاقات القوة داخل هذا الوسيط. من جهة، هناك وعي بحضور الكاميرا، ومن جهة أخرى، تنجح سيلع في خلق لحظات حميمية ضمن مواقف تصويرية شبه مُعدّة، تكشف الكثير عن العلاقات بين الناس والمجتمع الذي تعمل فيه، حيث تكون سيلع عادةً في موقع المصورة، وفي الوقت نفسه حاضرة، تشارك وتُطوّر الحبكة التي تتطور أمامها ومعها.
تقف سيلع في فيلم "Hugs 2025"، أمام الكاميرا طوال الوقت دون أن تُمسكها. إنها نصفها، ونصفها الآخر شخصية تطلب عناقًا من المارة. هذا الفعل يُكوّن صورةً مُركّبة للمدينة وسكانها. القدس 1999 والقدس 2025: ما التغييرات البشرية والتكنولوجية التي طرأت، وكيف يؤثر وجود الكاميرا عليها، وما الحوارات التي تدور في هذه اللحظة الصغيرة ولكن الحميمة في القدس، التي تعيش حربًا لا تنتهي.
سيضم المعرض أيضًا ثلاثة أعمال فيديو سابقة: "Hug"، وهو عمل الفيديو الأصلي من عام 1999، والذي، كما ذكرنا، صُوّر أيضًا في شوارع القدس؛ و"Hugs #2"، وهو عمل فيديو من عام 2017 حيث نرى فيه ابن الفنانة وهو يتلقى العناق في عيد ميلاده في روضة الأطفال. تطلب معلمة الروضة من الأطفال معانقة بعض. لا يترك الإيقاع والنبرة التي تمليها أي مجال لأي من الطرفين لرفض العرض. القرب أشبه بمقولة ("معًا سننتصر")؛ وعمل الفيديو "Themes and Conditions" من عام 2022، بالتعاون مع معيان أمير، والذي صُوّر من خلال منظار حراري لسلاح (التصوير الحراري بالأشعة تحت الحمراء)، في محاولة لتوثيق آثار الحرارة البشرية الناتجة عن احتكاك أيدي الغرباء بأجساد الفنانين الذين يتم تصويرهم. يصبح السلاح والكاميرا شيئًا واحدًا، ولكن هذه المرة لا يُستخدم المنظار كتحضير لإنهاء حياة، بل لتوثيق لحظة قرب بين غرباء، وهو اتصال كان ممنوعًا خلال جائحة فيروس كورونا.
يسمح جمع هذه الأعمال في فضاء مؤسسة معموتة بتأمل دقيق في العلاقات والاتصال والموافقة، وفي علاقات القوة بين المصور والكاميرا، وفي العجز في مواجهة الاختيار وحالة الشؤون في المجتمع الإسرائيلي على مدى السنوات الخمس والعشرين الماضية.
دُعِم هذا المعرض بسخاء من قبل مؤسسة عائلة أوستروفسكي، ومؤسسة أوْتْسِت، ودائرة الثقافة، وبلدية القدس.
مركز الفنون والبحوث التابع لمعموتة| المديرة الفنية: ليئاه ماواس | المنتجة: نعما موقادي | مديرة المشاريع: أور ماي | مسؤول الفضاء الفني ومساعد الإنتاج: أور ألوني | الإنشاء: إيتمار مبوراخ | التحرير اللغوي: رونيت روزنطال | ترجمة للعربية: أنور بن باديس | التحرير اللغوي في الإنجليزية: جوديت أفلاطون | تصميم جرافيك: مايا شْلايْفِر